Blog osobisty
Po obejrzeniu Undone kolejnym serialem, który przykuł naszą uwagę dostępnym na platformie Amazon Prime Video jest Philip K. Dick’s Electric Dreams. Serial jest adaptacją wybranych opowiadań znanego pisarza sci-fi i… ogromnie zaskoczył nas swoim poziomem i pozostawił z poczuciem niepokoju…
Czytaj dalej „Serial: Philip K. Dick’s Electric Dreams (Electric Dreams)”
Prime
Video od Amazona nie jest w Polsce zbyt popularnym serwisem VOD. Po części to rozumiem bo lista filmów nie robi specjalnego wrażenia, a głośnych seriali też nie ma tam zbyt wielu. Jednak z okazji Amazon Prime Day czyli słynnych wyprzedaży w największym sklepie internetowym na świecie, przy okazji kilku zakupów, stałem się posiadaczem subskrypcji Amazonu dającej dostęp między innymi do ich kolekcji filmów. Po krótkim zapoznaniu się z ofertą postanowiłem na pierwszy ogień rzucić oryginalny i nietuzinkowy serial Undone (przetłumaczony na polski jako Poplątana).
Jeden z najgłośniejszych filmów tego roku, który… w przeciwieństwie do innych tego typu produkcji, w końcu spełnia swoje oczekiwania.
Le Mans ’66 to historia nie tyle rywalizacji między dwoma znanymi firmami samochodowymi jak mógłby sugerować oryginalny tytuł (Ford v Ferrari) co opowieść o konflikcie między pasją dotyczącą tworzenia samochodów a biznesem z nim związanym.
Seans drugiego filmu Jordana Peele z premedytacją odpuściłem w kinie, choć jego reżyserki debiut Uciekaj! bardzo mi się podobał. Z trailera wynikało bowiem, że będziemy mieli do czynienia z produkcją osadzoną zdecydowanie bardziej w gatunku horroru niż jego pierwsza produkcja. Mimo wszystko film trafił na listę do obejrzenie, bo po udanym debiucie widać, że reżyser ma talent i oryginalności mu nie brakuje. Świetnie, że przy okazji 1 listopada w końcu zmobilizowałem się do jego obejrzenia i nie odpuściłem sobie tego seansu, bo choć To my nie jest tak przełomowy jak Uciekaj! (który oparty był na rewelacyjnym pomyśle) to widać, że reżyser się rozwija i jego kolejny film jest zdecydowanie dojrzalszy.
Parasite to film który świetnie się ogląda i jest niewątpliwie ciekawym komentarzem na tematy procesów społecznych, które aktualnie są widoczne w wielu miejscach na świecie. Jednak czy na pewno jest to film na tyle wybitny, jak oceniają go krytycy, aby być najlepszą produkcją tego roku…. osobiście mam pewne wątpliwości.
Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie to włoski film którego polski remake właśnie wchodzi na ekrany pod tytułem (Nie)znajomi. Dosyć przypadkowo zbiegło się to w czasie z obejrzeniem przeze mnie włoskiego oryginału. I jest to seans zdecydowanie godny polecenia.
Czytaj dalej „Film: Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie (Perfetti sconosciuti)”
Za horrorami szczególnie nie przepadam i raczej unikam filmów z tego gatunku, chyba że są to absolutne klasyki (jak Dziecko Rosemary, które swoją drogą jest takim typem horroru jakim moim zdaniem powinna być ta kategoria filmowa). Do Midsommar przekonał mnie intrygujący trailer oraz pozytywne opinie o poprzednim filmie tego reżysera, Heredity (którego, nie widziałem ale pewnie kiedyś nadrobię).
Tarantino się starzeje. Tak chyba trzeba podsumować jego najnowszy, 9. film opowiadający o Hollywood na przełomie lat 60 i 70 XX wieku. Film, który przed premierą wzbudzał emocje, głównie przez wątek poświęcony jednemu z najtragiczniejszych wątków z życiorysu Romana Polańskiego, a mianowicie morderstwo jego, żony Sharon Tate przez sektę Charlesa Mansona… Sensacyjna otoczka to jednak tylko przykrywka, bo tak naprawdę to jedynie nostalgiczna podróż w świat kina i Hollywood z tamtego okresu…
Czytaj dalej „Film: Pewnego razu… w Hollywood (Once Upon a Time… in Hollywood)”
Po fantastycznych, biograficznych filmach o Ayrtonie Sennie i Amy Winehouse, Asif Kapadia zabrał się za kolejną, tym razem żywą legendę, argentyńskiego piłkarza Diego Armando Maradonę.
Przyznam szczerze, że nie wiem do końca dlaczego postanowiłem wybrać się do kina na Alitę. Pierwsze recenzje rodzimych youtuberów nie były zbyt entuzjastyczne, a jednak coś mnie zaintrygowało w tej produkcji (pomimo przerażających oczu głównej bohaterki z trailera), że postanowiłem udać się do IMAXa na seans. I wiecie co, w trakcie projekcji bawiłem się znacznie lepiej niż na większości produkcji Marvela (choć zaznaczam, że fanem uniwersum nie jestem).
Przyznam z pewnym wahaniem wybrałem się na najnowszy film greckiego reżysera Yorgosa Lanthimosa. Przygodę z tym niewątpliwie oryginalnym twórcą rozpocząłem od Lobstera, który bardzo mi się spodobał. Jakiś czas później nadrobiłem jego pierwszy głośny film Kieł… będący nowohoryzontową schizą poddającą widza na nowe doznania. Film dobry jednak w dużej mierze bazujący na zaszokowanie widza. Po tych pozytywnych doświadczeniach bez wahania wybrałem się na poprzedni film reżysera, którym było Zabicie świętego jelenia, i… wyszedłem kompletnie rozczarowany hipsterską manierą reżysera. Owszem formalnie to dobrze zrobiona produkcja, jednak niepotrzebnie udziwniona maniera prowadzenie aktorów mnie irytowała swoją sztucznością, nie dając nic w zamian.
Dlatego też moje nastawienia do Faworyty było dosyć bojaźliwe… Na szczęście okazało się, że jest to jeden z najlepszych filmów twórcy… zaraz po Lobsterze.
Pierwsza część Sicario była dla mnie sporym zaskoczeniem. Od dawna nie widziałem filmu sensacyjnego, który oprócz wciągającej akcji miał też interesującą fabułę i poruszał intrygujące, wieloznaczne tematy. Całość była też świetnie zrealizowana technicznie i miała klimat przez wielkie K.. Film ten sprawił, że poznałem też reżysera Denisa Villeneuve, który po przyjrzeniu się dokładnie jego twórczości stał się jednym z moich ulubionych reżyserów. Dlatego też z premedytacją pominąłem premierę drugiej części filmu stwierdzając na wyrost, że jest to zapewne odcinanie kuponów od świetnego pierwowzoru. Szczególnie, że oprócz aktorów reszta ekipy realizatorskiej została prawie całkowicie wymieniona. Jak się okazało moje obawy zupełnie się nie sprawdziły…
Searching na pierwszy rzut oka wydaje się dosyć standardowym kinem gatunkowym (kryminał/thriller). Fabuła jest dosyć prosta i opowiada ona o ojcu samotnie wychowującym nastolatkę, która pewnego wieczoru nie wraca ze wspólnej nauki z koleżankami. Zrozpaczony rodzic oprócz poinformowania odpowiednich władz, postanawia także na własną rękę przeprowadzić dochodzenie i spróbować odkryć co stała się z jego córką tego feralnego dnia. Na poziomie czysto gatunkowym film spokojnie się broni ale jego unikalność i siła leży gdzie indziej i jest to zdecydowanie coś więcej, co sprawia, że nie jest to kolejny zwykły kryminał o takiej tematyce.
Kler w ostatnich dniach jest na ustach niemal wszystkich. Podobno tylu widzów na polskim filmie, w kinie nie widziano od czasu Krzyżaków. Nie ukrywam jednak, że po obejrzeniu zwiastuna wcale nie miałem ochoty na wycieczkę do kina, bo trailer wyglądał jakby film ten zrobił Vega, a nie Smarzowski… Gdy zaczęły się jednak pojawiać pozytywne recenzje krytyków ostatecznie zdecydowałem się na seans kinowy. Jak to więc jest z tym Klerem? Czy to tylko tania prowokacja… czy jednak coś więcej?
Pamiętacie Indie Game: The Movie? Film powstały dzięki zbiórce crowdfoundingowej, który opowiadał historię znanych developerów gier niezależnych oraz przedstawiał proces powstawania kilku, dzisiaj już kultowych, produkcji indie (Fez, Super Meat Boy, Braid).
Borys Nieśpielak fotograf, filmowiec, autor kanału youtube Zdjęcie w minutę postanowił nakręcić film dokumentalny o podobnej tematyce jednak dotyczący polskich twórców gier indie, a konkretnie historię gry Lichtspeer tworzonej przez parę entuzjastów Bartosza Pieczonka i Rafała Zarembę ukrywających się pod szyldem Lichthund. Jak mu się ta sztuka udała?
Czytaj dalej „Film: Wszystko z nami w porządku (We are alright)”
To film dokumentalny opowiadający historię kilkuletniego Eliana, którą żyła cała Ameryka i Kuba na przełomie XX i XXI wieku. W 1999 roku grupa imigrantów z Kuby postanowiła uciec na prowizorycznej tratwie do USA. Wśród tej ekipy była matka z synkiem… U wybrzeży Florydy rybacy znaleźli tratwę na której dryfowało samotne dziecko… nikt inny nie przeżył tej wyprawy. Ta dramatyczna historia jest tylko wstępem do tego co działo się później. Otóż tytułowym Elianem zaopiekowała się dalsza rodzina mieszkająca od lat w Stanach, historia szybko przedostała się też do mediów, a losami chłopca zaczęło interesować się pół Ameryki i wielu polityków.
Osobiście bardzo lubię Gretę Gerwig. Choć zadebiutowała stosunkowo niedawno, bo w 2006 roku, to zagrała już w ponad 30 filmach. Aż 10 z tych produkcji miałem okazję zobaczyć. Z zaciekawianiem więc śledziłem informacje o jej pierwszym samodzielnie wyreżyserowanym filmie (nie było to jednak jej pierwsze doświadczenia reżyserskie, bo w 2008 była współreżyserem filmu Noce i Weekendy). Dosyć zaskakująco o filmie zrobiło się całkiem głośno po Złotych Globach i nominacjach do kilku Oskarów. Czy Lady Bird to rzeczywiście produkcja godna stawki oskarowej i czy szum wokół tego filmu jest naprawdę zasłużony?
Guillermo del Torro kojarzy mi się z dwoma filmami, pamiętnym Labiryntem Fauna oraz Hellboyem II Złota Armia. Najnowszy film meksykańskiego reżysera to ponownie świetnie zrealizowana, od strony formalnej, produkcja. I po raz kolejny sięga on do konwencji baśniowej, bo Kształt wody to bajka dla nieco starszej publiczności. Gdyby podsumować ją w “trzech słowach” to taka Amelia w świecie Bioshocka, z potworem z Czarnej Laguny w rolach głównych.
Tytułowe trzy bilbordy to ogromne plansze reklamowe znajdujące się na mało uczęszczanej drodze za miasteczkiem leżącym na południu Stanów Zjednoczonych. Te zapomniane przez wszystkich elementy architektury stają się nagle punktem zapalnym dla lokalnej społeczności kiedy to Mildred Hayes (Frances McDormand) postanawia wykupić na nich miejsce aby umieścić tam trzy wielkie, czerwone plansze z hasłami pytające szefa lokalnej policji jak wyglądają postępy prac nad śledztwem w sprawie brutalnego morderstwa jej córki. Sprawa sprzed kilku miesięcy nie została rozwiązana z powodu braku dalszych poszlak i dowodów i wszystko wskazuje na to, że wkrótce zostanie zamknięta.
Czytaj dalej „Film: Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri)”
Czy w czasach aplikacji takich jak Prisma, które dzięki algorytmom sztucznej inteligencji są w stanie przetworzyć dowolne zdjęcie na dowolny styl malarski, jest wciąż sens robić ręcznie malowane filmy animowane? I czy Twój Vincent jest czymś więcej niż tylko intrygującym projektem wizualnym?
Po intrygującym Kle oraz świetnym Lobsterze najnowszy film Yorgosa Lanthimosa jest dla mnie sporym rozczarowaniem. W zasadzie nie miałem zamiaru pisać tej recenzji (troszkę było mi szkoda na nią czasu) ale, że o filmie jest dosyć głośno chciałbym ostrzec miłośników poprzednich filmów tego reżysera… tym razem mówiąć kolowialnie przehipsterzył.
Czytaj dalej „Film: Zabicie świętego jelenia (The Killing of a Sacred Deer)”
Interesujący, przegadany thriller przypominający filmy w stylu The Social Network. Z jednym z najbardziej zaskakujących zakończeń jakie widziałem w kinie w ciągu ostatnich lat.
Kiedy młoda dziewczyna po raz pierwszy postanawia zaprosić swojego chłopaka do rodziców najczęściej możemy spodziewać się filmu w konwencji komedii romantycznej… Uciekaj! jednak już swoim tytułem sugeruje, że tym razem seans może nam sprawić kilka niespodzianek. I sprawia.
Mieszkająca na co dzień w Nowy Jorku para Rose i Chris wybierają się do rodziców dziewczyny z wizytą. Sytuacja choć nieco stresogenna, szczególnie dla chłopaka, staje się jeszcze bardziej niekomfortowa, gdy dowiaduje się, że jego dziewczyna nie wspomniała o tym, że jej wybraniec jest czarnoskóry. Biorąc pod uwagę, że rodzice są biali jak śnieg i mieszkają w hacjendzie w południowej części Stanów, kurtuazyjna wizyta wcale nie musi skończyć się sielankowo.
Jeden z najoryginalniejszych polskich filmów XXI wieku, który już osiągnął status kultowego… szkoda tylko, że głównie poza granicami naszego kraju.
Oryginalnego Blade Runnera z 1982 roku, znanego u nas jako Łowca androidów, w reżyserii Ridleya Scotta po raz pierwszy oglądałem stosunkowo niedawno bo zaledwie kilka lat temu. Była to wersja reżyserska. To należące już do absolutnej klasyki dzieło Sci-Fi nie było najprostsze w odbiorze ale czuć było, że jest to film na zupełnie innym poziomie niż większość produkcji z tego gatunku. Akcja toczyła się tam niemrawo dostosowana do filozoficznej tematyki filmu traktującej o człowieczeństwie i jego poszukiwaniu. W pamięci natomiast pozostawał ten niesamowity klimat budowany przez muzykę Vangelisa i scenografię łączącą nowoczesność z dystopią, która stała się filmową definicją cyberpunku. Pierwsza informacja o planowaniu nowego filmu bazującego na oryginale mogła budzić grozę u fanów i wydawała się skokiem na kasę… iskierka nadziei pojawiała się, gdy okazało się, że za projekt miał odpowiadać Denis Villeneuve, który po serii intrygujący, autorskich produkcji zaczął miraż z Hollywood z bardzo udanym skutkiem – Sicario i Nowy początek. Jeżeli Blade Runner 2049 miał się udać to kanadyjski reżyser był jednym z niewielu twórców, który mógł sprostać legendzie… i co tu dużo pisać… sprostał.
Zachęcony bardzo entuzjastycznymi recenzjami znajomych dotyczącymi nowego Thora postanowiłem wybrać się na seans do kina. Dodatkowa okazja, która skłoniła mnie do tego kroku to chęć przetestowania nowo otwartego i pierwszego we Wrocławiu IMAX. Niestety Blade Runner nie załapał się na IMAX-ową premierę we Wrocławiu stąd poszliśmy na Thor. W skrócie nie jest to takie cudo na jakie wielu go maluje (chodzi o film a nie IMAXa).
Ostatnio pisałam Wam o Snowdenie filmie Olivera Stone’a, który opowiada historię wycieku danych z amerykańskiej agencji NSA, która spowodowała ogromny skandal międzynarodowy oraz uświadomiła nam skalę inwigilacji, przeprowadzanej przez rząd Stanów Zjednoczonych.
Zgodnie z obietnicą dzisiaj o jego dokumentalnym pierwowzorze czyli materiale nakręconym przez dziennikarzy śledczych, którzy przyczynili się do ujawnienia tych dokumentów opinii publicznej.
Jakiś czas temu w ramach akcji Humble Bundle zakupiłem film dokumentalny Citizenfour. Ta nagrodzona licznymi nagrodami produkcja przedstawia historię słynnego wycieku danych z amerykańskiej agencji National Security Agency (NSA) dokonanego przez byłego pracownika tej organizacji Edwarda Snowdena. Film czekał na obejrzenie na tyle długo, że w międzyczasie Oliver Stone nakręcił Snowdena czyli fabularyzowaną wersję tej historii. Postanowiliśmy w końcu obejrzeć obydwa filmy, rozpoczynając od wersji fabularnej, o której jest ten tekst.
Nie po raz pierwszy zdarzyło mi się niemal przegapić film, który przemknął gdzieś w naszych kinach obok natłoku głośnych premier. Aż do piekła, co prawda pojawiał się gdzieś w nominacjach do zeszłorocznych Oskarów i oznaczyłem go do obejrzenia, ale nie przykuł wystarczająco mojej uwagi aby nadać mu wyższy priorytet. Był to wielki błąd, bo póki co jest to jeden z najlepszy filmów, który miałem przyjemność obejrzeć w tym roku.
Za każdym razem kiedy kończę seans filmu Christophera Nolana mam nieodparte wrażenie, że nie do końca wykorzystał on pełny potencjału materiału i choć Dunkierka wygląda na najmniej efekciarski i najbardziej stonowany film reżysera to wrażenie braku wskoczenia na wyższy poziom nadal tutaj pozostaje.
Pierwszy trailer Baby Drivera obejrzałem kilka miesięcy przed jego oficjalną premierą i… kompletnie przestałem interesować się tą produkcją, bo wyglądał jak wersja Driva dla nastolatków (ewentualnie jego parodia). Dalszych informacji na jego temat nie śledziłem, aż tu Jarek (autor bloga Żabim Okiem), tuż po premierze wystawił mu taką laurkę, że nie było innego wyjścia tylko zweryfikować na własne oczy jak to z tym filmem jest. Sprawdzając jeszcze wcześniej, że za reżyserię odpowiada Edgar Wright, którego Scott Pilgrim vs World strasznie mi się podobał, miałem nadzieję, że trailer należy do tych z gatunku pokazujących film inny niż w rzeczywistości (co w tym przypadku miało być plusem). Baby Driver zbierał również całkiem entuzjastyczne recenzje zarówno wśród publiczności, jak i krytyków… czy aby jednak w pełni zasłużone?
Holenderski reżyser Paul Verhoeven szczyt swojej popularności miał na przełomie lat 80 i 90. XX wieku. Wówczas to spod jego ręki wyszły takie hity jak RoboCop, Pamięć absolutna czy Nagi instynkt. I w momencie kiedy wydaje się, że ma już ugruntowaną pozycję w Hollywood “popełnia“ Showgirls, które staje się jego filmem klątwą. Co prawda kręci jeszcze interesujących Żołnierzy kosmosu ale jego kariera wyraźnie zatrzymuje się.
Większość jego filmów to produkcje, na pierwszy rzut oka, o charakterze komercyjno-rozrywkowym, ale zawsze też pod powłoką przystępności posiadają jakieś drugie, bardziej interesujące dno. Temat, który jest poważniejszy w swoim wydźwięku niż otoczka w której został przedstawiony.
W ubiegłym roku, po kilku latach przerwy, Verhoeven powrócił chyba z najbardziej europejskim swoim filmem od lat. Jedno pozostaje niezmienne, choć Elle jest dużo bardziej skomplikowana i cięższa gatunkowo niż jego najbardziej znane hollywoodzkie produkcje, to mimo wszystko wciąż się ją dobrze ogląda.
Po przeczytaniu “Przewodnik po sztuce współczesnej. Dlaczego pięciolatek nie mógł tego zrobić?” od razu zabrałem się za kolejną książkę z serii przybliżających współczesną sztukę, tym razem poświęconą fotografii. Zgodnie z obietnicą czas na podzielenie się swoimi wrażeniami po zakończeniu lektury. Tak więc czy naprawdę dobre zdjęcie nie musi być ostre i czy fotografia to w ogóle sztuka?
Konstrukcja książki jest bardzo podobno do swojej poprzedniczki. Została ona podzielona na sześć rozdziałów, prezentujących różne tematy fotograficzne. W każdym z nich znajdziemy kilkanaście prac, których opis zawiera oprócz samego zdjęcia wyjaśnienie dlaczego dana fotografia jest ważnym dziełem sztuki, opisuje podejście artysty, proces tworzenia i technikę, kontekst historyczno-artystyczny, cytaty i dodatkowe informacje (jak rodzaj użytego aparatu), a także podobne dzieła tego autora.
Oto co czeka was w poszczególnych rozdziałach.
Czytaj dalej „Książka: Przewodnik po fotografii współczesnej. Dlaczego zdjęcie nie musi być ostre?”
Ten niepozorny, niskobudżetowy film wbrew pozorom nie jest produkcją sci-fi, a bardziej dziełem filozoficznym o historii ludzkości. Gorąco zachęcam do zapoznania się z recenzją i oczywiście samym filmem.
John to wykładowca koledżu, który bez zbędnego rozgłosu, nieoczekiwanie postanawia opuścić swoje aktualne miejsce zamieszkania. A jest to niewielki domek z malowniczym widokiem położony na odludziu w górach blisko natury. Jego wyjazd wiąże się z porzuceniem swojej dotychczasowej pracy na uczelni. O jego planach dowiadują się jednak najbliżsi współpracownicy, którzy postanawiają zrobić mu imprezę niespodziankę. Odwiedzają go podczas pakowania się do wyjazdu. Nie mogli przecież pozwolić by ich przyjaciel opuścił ich bez pożegnania.
John zaprasza ich do domu raczej z grzeczności. Wie bowiem, że w trakcie spotkania nie da się uniknąć pytań o powody jego decyzji, a także dalsze plany. John na początku nie jest skłonny do wyjaśnień, jednak w końcu, coraz mocniej naciskany przez znajomych, postanawia wyjawić prawdę… która okazuje się, delikatnie rzecz ujmując, nieprawdopodobna. John twierdzi bowiem, że urodził się ponad 14 tys lat temu… a powodem jego przeprowadzki jest fakt, że nie starzeje się, a po 10 latach przebywania w jednym miejscu zaczyna wzbudzać niezdrowe podejrzenia i emocje.
Cinama Italia Oggi to przegląd współczesnego filmu włoskiego, który w tym roku odbywał się we wrocławskim kinie Nowe Horyzonty. Na jego rozpoczęcie wybrano komedię zatytułowany Quo vado? opowiadającą o życiu 38-letniego włoskiego urzędnika państwowego.
Checco Zalone to człowiek o sprecyzowanym celu życiowym od samego dzieciństwa. Jego ojciec był urzędnikiem państwowym i on sam chciał iść w jego ślady i mieć “stałą posadę”. Taki cel udało się mu zrealizować i od 15 lat prowadzi spokojne życie na prowincji Włoch przybijając pieczątki urzędowe, a przy okazji otrzymując prezenty od petentów. Mieszkający naprzeciw miejsca pracy, u swoich rodziców jest typowym przykładem “bambini” czyli dorosłych mężczyzn mieszkających i uzależnionych od swoich rodziców. Jego matka dba o wszystkie jego potrzeby i spełnia jego zachcianki.
Pomimo bycia entuzjastą sztuki współczesnej, który w każdym miejscu gdzie przebywa stara się odwiedzać muzea i galerie prezentujące tego rodzaju twórczość artystyczną, często zdarza mi się, że po obejrzeniu konkretnego eksponatu zastanawiam się dlaczego ten akurat wytwór ludzki zasłużył sobie na “zaszczyt” bycia prezentowanym w galerii. Takie odczucie miałem np. oglądając twórczość Cy Twombly’a wystawianego w monachijskim Museum Brandhorsta, która przypomina bazgroły małego dziecka. Dlatego też gdy we Wrocławskim Muzeum Współczesnym trafiłem na książkę “Przewodnik po sztuce współczesnej. Dlaczego pięciolatek nie mógł tego zrobić?” stwierdziłem, że jest to idealna lektura aby poszerzyć i zrozumieć niektóre koncepty prezentowane przez dzisiejszych artystów.
Czy po przeczytaniu tej publikacji stałem się mądrzejszy i rozwiała ona moje wszystkie wątpliwości dotyczące wartości współczesnych dzieł sztuki?
Asghar Farhadi utytułowany irański reżyser, w tym roku po raz drugi sięgnął ze swoim filmem po Oskara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. O ile jego Rozstanie w pełni na to zasłużyło to Klient w moich oczach okazał się sporym rozczarowaniem… zdecydowanie gorszym nie tylko od produkcji z 2012 roku ale też od poprzedniego filmu tego reżysera Przeszłość.
Filmy Farhadiego cieszą się taką estymą ponieważ w świetny sposób przedstawiają wielowymiarowe, uniwersalne historie dotyczące problemów ludzi, które ukazane są w lokalnym kontekście kulturowo-światopoglądowym. Jego poprzednie produkcje opowiadały o perypetiach irańskiej klasy średniej, uwikłane w kulturalno-społeczno-religijne uwarunkowania charakterystyczne dla tej społeczności, a jednak zrozumiałe dla wszystkich ludzi. Klient również podążą tą, wydawać by się mogło sprawdzoną ścieżką. Niestety tym razem coś nie zagrało… a może inaczej, nie zagrało wiele elementów.
Choć nie jestem fanem komiksów, a już w szczególności tych o superbohaterach, to na seans prawdopodobniej ostatniej części Wolverina skusił mnie trailer. Motywy żywcem przypominające przełomową grę The Last of Us, w której to mężczyzna w średnim wieku musi w post apokaliptycznym świecie zaopiekować się młodą dziewczyną wygląda zachęcająco niezależnie od medium, w którym ta historia jest prezentowana. Na dodatek recenzje wokół sugerowały nietuzinkową, jak na konwencję, produkcję… Dlaczego by więc nie spróbować?
Pierwsza część Johna Wicka była sporą niespodzianką. Okazało się, że można zrobić w dzisiejszych czasach porządne kino akcji klasy B, które wydawało się, że odeszło już w zapomnienie wraz z latami 90-tymi. Za produkcję odpowiedzialni byli kaskaderzy i dublerzy słynnych aktorów, którzy dzięki ogromnemu doświadczeniu w konwencji potrafili wnieść sporo świeżości do gatunku. Film nie tylko przypadł do gustu widzom ale i ciepło został przyjęty przez krytyków.
Zgodnie z tradycją twórcy postanowili więc pójść za ciosem i nakręcić kontynuację w tym samym uniwersum. Czy udało im się utrzymać poziom pierwowzoru…?
Tydzień z życia kierowcy autobusu w niewielkiej, amerykańskiej miejscowości nie wydaje się szczególnie pasjonującym tematem na film. Jednak najnowsza produkcja Jima Jarmusha ma w sobie coś hipnotyzującego co przykuwa do ekranu, a jednocześnie pozwala dostrzec więcej w otaczającej nas, monotonnej codzienności.
Zdobywca Nagrody Międzynarodowej Federacji Krytyki Filmowej na tegorocznym festiwalu w Cannes, a także zbierający świetne recenzje nie tylko wśród krytyków, ale i publiczności Toni Erdmann był filmem otwarcia Tygodnia Filmu Niemieckiego. Po takich entuzjastycznych reakcjach płynących z każdej strony przyznam, że moje oczekiwania co do seansu były wysokie… okazało się, że chyba jednak zbyt wysokie.
Czytaj dalej „Tydzień Filmu Niemieckiego 2016: Toni Erdmann”
Film zaczyna się od trzęsienia ziemi, mocnej sceny po którym trudno przewidzieć czego można się w dalszej jego części spodziewać… a jest to instalacja artystyczna. Jej autorką jest Susan (Amy Adams) kuratorka w nowoczesnej galerii. Kobieta sukcesu, która przechodzi kryzys wieku średniego (ciekawe złamanie stereotypu gdyż przyporządkowuje się go głównie mężczyznom). Mieszkająca w minimalistycznej, designerskiej posiadłości na wzgórzach Los Angeles tylko przelotnie widuje męża (Armie Hammer), który non stop podróżuje służbowo próbując ratować słabo idące interesy. Sama Susan wydaje się zgorzkniała i nieszczęśliwa pomimo wykonywania pracy swoich marzeń.
Po powrocie z wernisażu zapowiada się więc kolejny samotny weekend, pojawia się jednak nieoczekiwana przesyłka. Okazuje się ona nową książką jej byłego męża Edwarda, którego główna bohaterka porzuciła prawie 20 lat temu. Ten wówczas niespełniony pisarz najnowszą książkę postanowił zadedykować swojej byłej żonie. Na dodatek wkrótce będzie w Los Angeles…
Od tegorocznej edycji Gamescomu, kiedy to miałem okazję spotkać się z polskim przedstawicielem firmy Wargaming minęło już sporo czasu. Wówczas to dowiedziałem się o planowanym wydaniu odświeżonej wersji, kultowej strategii kosmicznej Master of Orion. Lato i początek jesieni to okres, który ze względu na sprzyjającą pogodę, poświęcam głównie na podróże oraz uczestnictwie w różnych wydarzeniach. Stąd nie miałem wystarczającej ilości czasu aby przysiąść do gry. Przyszła jednak późna jesień, dzień stał się krótszy i w końcu trzeba odpocząć od podróżowania. To dobry czas by w końcu pograć w jakąś grę. Tak więc z zapałem zabrałem się za sprawdzanie nowej produkcji wydanej przez WG Labs szczególnie, że kilka dni temu miała miejsce premiera kolejnego DLC do tego tytułu.
Master of Orion to przedstawiciel gier określanych terminem 4X (eXplore, eXpand, eXploit, eXterminate). Najbardziej znaną grą tego typu jest kultowa Cywilizacja. W przeciwieństwie jednak do klasyka Sida Meiera zamiast podbijać Ziemie, Master of Orion przenosi nas w przestrzeń kosmiczną, gdzie stoją przed nami całe galaktyki.
Przyznam, że jakoś zaskoczyła mnie informacja o nowej produkcji Denisa Villeneuve. Wszystko to przez trailer, który na pierwszy rzut oka sugeruje typowy hollywoodzki blockbuster o przylocie na ziemię zaawansowanej cywilizacji… Złe skojarzenia z Dniem niepodległości nasunęły się same. Oglądając kilka zwiastunów premier kinowych nie zwróciłem na niego specjalnej uwagi i po jego obejrzeniu już chciałem spuścić zasłonę zapomnienia na Arrival ale w ostatniej chwili rzuciłem okiem na nazwisko reżysera… Twórca Sicario, Pogorzeliska, Labiryntu oraz Wroga wyrobił już sobie u mnie renomę artysty, którego filmy warto oglądać. Zaintrygowany konwencją sci-fi u tego reżysera wybrałem się do kina z pewnym niepokojem, ale i oczekiwaniem na zobaczenie czegoś więcej niż zwykły blockbuster… i zdecydowanie nie rozczarowałem się.
Tekst ten oprócz recenzji zwykłej (napisanej dla tych którzy filmu jeszcze nie wiedzieli) zawiera też rozszerzoną wersję (dla tych, którzy seans mają już za sobą) z głębszą interpretacją, która może odmienić Wasze spojrzenie na ten film… zachęcam do sprawdzenia.
Chan-wook Park koreański reżyser, który do historii kina przeszedł dzięki fenomenalnemu filmowi o zemście Oldboy prezentuje swoją najnowszą produkcję pod tytułem Służąca. Jest to adaptacje powieści walijskiej pisarki Sary Waters zatytułowanej Złodziejka (Fingersmith). Reżyser przenosi jednak miejsce akcji z wiktoriańskiej Anglii do lat 30. XX wieku w Korei.
Czy zawiłe losy skomplikowanej fabularnie historii kryminalnej stworzonej przez doktora brytyjskiej literatury w zakresie gay and lesbian historical fiction ma szansę stać się produkcją równie kultową co wspomniany wcześniej Oldboy?
Po raz pierwszy z postacią Zdzisława Beksińskiego spotkałem się w połowie lat 90-tych XX wieku (jak to brzmi ;)… na lekcjach plastyki w liceum. Moja ówczesna nauczycielka oprócz zapoznania nas z twórczością XIX malarzy, głownie impresjonistów i postimpresjonistów, jedną z lekcji poświeciła właśnie Beksińskiemu. Wówczas jego “fantastyczny” okres twórczości zrobił na nas ogromne wrażenie. Mniej więcej w podobnym okresie Telewizja Polska zaczęła emitować słynny serial Latający Cyrk Monthy Pythona, który kończył się tekstem… tłumaczył Tomasz Beksiński. Wówczas to nie wiedziałem jeszcze, że jest to syn Zdzisława i są oni rodziną.
Ostatnia rodzina opowiada właśnie o życiu codziennym tej nietuzinkowej rodziny, w której skład wchodzą, oprócz słynnego artysty, jego syna tłumacza, prezentera radiowego i DJ, również żona malarza oraz jego matka i teściowa.
Grupka czeskich artystów przyjeżdża z Pragi na festiwal teatru eksperymentalnego do Krakowa. Festiwal ma odbyć się w naturalnej, postindustrialnej scenerii Nowej Huty, a jego motywem przewodnim ma być wyjście sztuki do zwykłych ludzi.
Zaraz po przyjeździe reżyser czeskiej trupy zarządza próbę, w trakcie, której aktorzy mają zaznajomić się z naturalną “sceną” byłej stalowni na której przyjdzie im grać. Dawne hale fabryczne pełne są starych urządzeń i różnych industrialnych elementów, dlatego najpierw muszą oni przejść szkolenie BHP. Szczególnie, że kilka dni wcześniej doszło tutaj do tragicznego wypadku syna jednego z tutejszych pracowników.
Punktem wyjścia do całej historii jest rok 1938 i konferencja monachijska która odbyła się w dniach 29-30 września. Spotkali się na niej szefowie rządów Niemiec (A. Hitler), Włoch (B. Mussolini), Francji (E. Daladier) i W. Brytanii (A.N. Chamberlain). Jej konsekwencją było przekazanie części terytorium Czechosłowacji Niemcom. Był to szczytowy punkt ustępstw polityki francusko-brytyjskiej wobec Niemiec. Pomimo braku zgody społeczeństwa, rząd Czechosłowacki przyjął warunki monachijskie. W historii wydarzenie to często określane jest “Hańbą monachijską”, a największe pretensje Czesi mają do Francuzów, którzy byli związani sojuszem z Czechosłowacją (choć Daladier był jedyną osobą, która w trakcie negocjacji próbowała bronić jej interesów).
Ten smutny moment w historii narodu czeskiego jest pretekstem do zabawnej, wielowymiarowej opowieści, która pokazuje, że Czesi potrafią podejść do swojej przeszłości z ogromnym dystansem i próbować rozmawiać z humorem nawet o najtrudniejszych jej momentach.
Po ogromnym sukcesie w Brazylii i poza jej granicami pierwszej części Elitarnych prędzej czy później musiała powstać kontynuacja. Nakręcona przez tych samych autorów ponownie rozprawia się z systemem… tym razem jednak na wyższym poziomie hierarchii.
Akcja drugiej części filmu dzieje się kilka lat po wydarzeniach z oryginału i rozciągnięta jest również na kilka lat. Rozpoczynamy gdy znany nam kapitan Nascimento i jego elitarny oddział policji zostaje wezwany do buntu, który wybuch w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Przebywali tam szefowie gangów handlarzy narkotyków operujący w fawelach Rio. Jednocześnie o całej sytuacji zostaje powiadomiony Diogo Fraga lewicujący obrońca praw człowiek, którego poproszono o negocjacje między osadzonymi a policją. W trakcie operacji rozpoczyna się jednak strzelanina w której ginie kilku więźniów. Fraga nagłaśnia sprawę i wykorzystuje całą sytuację do pokazania brutalność policji. Ma to mu pomóc w kampanii wyborczej do parlamentu, w których bierze udział Fraga. Po całym tym wydarzeniu gubernator najchętniej zdymisjonowałby Nascimento (jako osobę odpowiedzialną za akcję), jednak opinia publiczna uważa Nascimento za bohatera… Dyplomatycznie zostaje on więc “awansowany” z działań operacyjnych za biurko… zostaje szefem departamentu bezpieczeństwa całego miasta.
Czytaj dalej „Film: Elitarni: Ostatnie starcie (Tropa de Elite 2 – O Inimigo Agora É Outro)”
Tomiga Blog 